Even ons gezinnetje kort voorstellen: Mijn vrouw, Ria (°1959); onze zoon Ian (°1991) en mezelf, Leo (°1963).

Sinds januari 2003 zijn we verhuisd naar het Zuiden van Spanje. Wauw tof, altijd aan ’t strand en goed weer en zon, denk je dan direct. Wij wonen echter niet in het ‘toeristische’ Spanje, maar in het binnenland van Andalucia (Andalusie), in één der armste provincies van Spanje: JAEN (spreek uit CHAJEN). De olijfboom is hier koning, een gigantische monocultuur en dat doet aanvankelijk wel vreemd aan. Maar wij wonen hier niet tussen de olijven, maar wel in Spanje’s grootste natuurpark: de Sierras van Cazorla, Las Villas en Segura – samen goed voor zo’n 2100 km² . Dit gebied is door Unesco uitgeroepen tot “Biosfeer reservaat”; dat betekent dat men hier tracht een evenwicht te vinden tussen natuur, mens en cultuur. Het staat bekend voor zijn enorme rijkheid aan flora en fauna. Ornitologen kunnen hier hun hartje ophalen, de gieren nestelen op 100 meter van ons huis.

Het plekje waar wij wonen ligt in de Sierra las Villas, een 35 km van Villacarrillo en zo’n 70 km van Ubeda, de stad die vorig jaar in het Unesco werelderfgoed patrimonium is opgenomen, samen met zusterstad Baeza. Zo kun je ons op een kaart toch een beetje situeren. De Sierra de Las Villas is veruit de minst bekende en minst toeristische van de 3 bergketens (Sierras) waaruit het natuurpark bestaat.

We leven hier in een klein valleitje, dat eindigt in een soort van plateautje, waarna het ineens nog een paar honderd meter dieper gaat. Op dat plateautje staat ons huisje met een riviertje (beekje) op zo’n 50 meter. Ik spreek nu wel in verkleinwoorden, maar de natuur en het uitzicht zijn hier werkelijk groots, soms bijna adembenenemd: grote, diep uitgesneden valleien, vele bossen (meest naaldwouden, maar ook loofbomen zoals steeneik), bergen tot zo’n 1900 meter en veel indrukwekkende rotspartijen vormen het typsiche beeld van dit deel van het natuurpark. Voor ons is dit het paradijs, voor anderen misschien te rustig, te afgelegen. We laten onze auto achter bij een buurman en gaan dan nog 30’ minuten te voet via een bergpaadje tot bij ons huis.

Waarom gaat een mens nu op zo’n plek wonen, vragen sommigen zich misschien af. Dat het juist deze plek in Spanje werd, is eigenlijk toeval (bestaat dat wel?). De redenen zijn velerlei: na een aantal gezondheidsproblemen van mezelf (Leo) in de voorbije jaren groeide bij ons steeds meer het verlangen naar een leven dichter bij de natuur; een eenvoudiger leven, zonder de dagelijkse stress, verkeer, carriere, ... Let wel, eenvoudiger betekent zeker niet minder uitdagend of saai. Integendeel, het leven hier is waarschijnlijk ook niet voor iedereen weggelegd, sommigen vertrekken na een tijdje weer, of komen hier enkel op vakantie, maar ons bevalt het nu nog steeds de volle 100%.

Dit besef, de zoektocht naar een evenwichtiger en voor onszelf, zinvoller, leven, het streven naar zelfvoorzienend, ecologisch verantwoord leven en wonen samen met ontluikende spirituele gedachten maken deel uit van een bewustwordingsproces, waarvan onze verhuis naar het natuurpark misschien een eerste hoogtepunt is; maar onze reis, onze ‘ont’-wikkeling gaat immer voort.

En zo groeien wij, zoals ook onze moestuin groeit, elk jaar wat groter en rijker, met meer variteit aan groenten en fruit. Een heerlijk gevoel is dat voor ons, om nu eens echt voor onszelf te zorgen, rechtstreeks – eigen moestuin die onze voeding levert, eigen bronwater, zonnepaneel voor beetje elektriciteit voor verlichting en een radio, een ezel die voor transport en compost zorgt, ... Eigenlijk is het de natuur, die de meeste van die dingen levert, wij hebben het voorrecht om er gebruik van te mogen maken.

De beslissing om vegetarisch, macrobiotisch te gaan eten was voor ons een enorme ervaring die het hele proces begeleid en versneld heeft. De macrobiotische filosofie was en is een enorme stimulans.

En we voelen steeds helderder en sterker dat de beslissing hier te komen leven, de juiste was – wat niet perse betekent dat dit onze definitieve woonplaats is, dat kan enkel de toekomst uitwijzen – want onze ogen worden steeds wijder geopend. Want ook hier komen (maar enkel wanneer we het zelf willen) de berichten uit de hele wereld ook terecht en zo groeit het verlangen om iets meer te kunnen doen voor de steeds sneller draaiende maatschappij.

Een eerste stap is het aanbieden van een logeerkamer (of kampeerplaatsen) aan mensen die er ook eens even uit willen, al is het maar voor een week. De stilte en de natuur hier doet zijn werk, gewoon jezelf ervoor openstellen is voldoende. En misschien groeit in de mensen die hier zo komen dan ook iets van het zaadje dat bij ons nu aan ’t ontwikkelen is. De wereld verbeteren begint bij jezelf en dat op zich is al een levenswerk maar als je met velen bent gaat het misschien toch wat sneller, denken we.

Hoe verloopt nu een typische week bij ons? Wel, een typische week is er niet. Want elke seizoen zijn er weer andere activiteiten die onze aandacht vragen: zaaien, planten, verzorgen, oogsten, verwerken en opslaan. Een steeds terugkerende cyclus die we op alle vlakken hier echt ‘ervaren’. Het is eerst door dichter bij en in natuur te leven dat we ons zo dicht betrokken zijn gaan voelen bij de cycli van zon, maan, sterren en hun effecten op alles wat leeft. Een greep van een aantal andere klussen: het huis verder opknappen; alle soorten werken in de moestuin; hout zagen, transporteren en stapelen; steenmuurtjes of terrasjes bouwen of opknappen; boompjes en struikjes planten en verzorgen, ons Ramona (ezelinnetje) verzorgen, mest van Ramona ophalen voor de composthoop; houtbewerking; de technische installaties (elektriciteit, bewatering, badkamer, verwarming, ...) installeren en onderhouden (alles zo eenvoudig mogelijk omdat we het zelf moeten kunnen repareren bij defecten). Buiten deze meer fysieke bezigheden lezen we veel, doen yoga of meditatie, shiatsu, breien, studeren, koken ... Buiten een aantal dagelijkse routineklussen bepalen we zelf helemaal wat en wanneer we iets doen en dat op zich geeft een gevoel van vrijheid. Niets hoeft, alles kan. Vooral ik heb het daar soms nog wel eens moeilijk mee, waarschijnlijk nog een afkick-verschijnsel van 17 jaar werken in de software- en computerwereld. Want de realiteit is dat je wel kan verhuizen naar waar ter wereld je wil, jezelf neem je ALTIJD mee en kom je steeds weer tegen!

Daarom is het belangrijk om als persoon EN als gezin als geheel voldoende sterk te zijn vooraleer de stap te zetten zoals wij die deden. Hier in het natuurpark zien we regelmatig voorbeelden van mensen die hetzelfde doen of deden, maar waarvan de relatie op relatief korte termijn stuk loopt. Een buurvrouw zegt dat zo: “als het scheef zit in een relatie komt het hier ofwel goed ofwel gaat het dan pas ‘echt goed scheef’ en komt het tot een breuk”. Je wordt veel sterker met jezelf en met je andere gezinsleden geconfronteerd.

Onze zoon, Ian, heeft zich ondertussen ook helemaal aangepast aan het leven in het natuurpark. Na een half jaar in het lokale schooltje heeft hij 4 jaar op internaat gezeten in een dorp in de buurt. Het is niet doenbaar (en ook ecologisch niet verantwoord) om hem dagelijks van/naar school te vervoeren (heen en terug totaal zo’n 4,5 uur). Dat was voor hem natuurlijk een extra aanpassing: niet alleen het land en de taal, maar ook nog eens 5 dagen internaat elke week. Gelukkig heeft hij een groot aanpassingsvermogen en waren er nog verschillende andere buitenlandse kinderen (van onze buren) daar. Ook bij de Spaanse kinderen heeft hij vrienden dus de integratie gaat ook goed. De grootste uitdaging is de voeding. Wij eten al een 5-tal jaren macrobiotisch en en dat bekomt ons en Ian heel goed. Maar de hedendaagse Spaanse voeding is enorm veranderd de laatste 25 jaar, de geindustrialiseerde voeding heeft overvloedig zijn intrede gedaan. De maaltijden in ’t internaat zijn ongelofelijk uit balans met een gigantisch teveel aan suikers, eiwitten en vetten. We proberen dit deels op te vangen door zelf wekelijks wat gezondere alternatieven mee te geven, maar gemakkelijk is het niet.

Ondertussen heeft hij zijn middelbare studies afgerond met een opleiding in bosbouw en milieubeheer en is wil hij niet liever dan ook zijn leven in de Sierra doorbrengen. Niet eenvoudig wegens de beperkte werkgelegenheid maar de toekomst brengt wel raad.

Het sociale leven hier in de bergen verschilt sterk van dat van het leven in een dorp, Spaans of Belgisch. Vanwege de grotere afstanden (in tijd gezien) die we vaak te voet afleggen zien we onze buren niet dagelijks. Toch is er een sterke samenhorigheid en een grote behulpzaamheid bij de bewoners in de streek hier. Dat laatste is heel belangrijk want de mensen zijn toch ten dele op elkaar aangewezen. Er wonen hier heel wat buitenlanders (Duitsers, Nederlanders, Zwitsers, Engelsen) en nog enkele Spanjaarden, de laatsten meestal schaapherders. Ik schat dat er in totaal zo’n 50 tot 60 mensen quasi permanent hier in onze streek wonen (verder zijn er nog heel wat die hier een weekendverblijf “cortijo” hebben en ook enkele buitenlanders die enkel hier op vakantie komen). We hebben goede contacten met al onze buren, waarvan verschillende ondertussen al goede vrienden geworden zijn. Er zijn verscheidene jonge koppels met kleine kinderen, zodanig zelfs dat het kleine buurtschooltje met een 5 a 10-tal tussen 5 en 12 jaar.

In datzelfde schoolgebouw is ook het lokaal van de burenvereniging gevestigd. Hier is iedereen in ’t weekend welkom, er wordt af en toe wat georganiseerd, zaterdags wordt er gevoetbald of gevolleybald (door jong en oud). Er is een bar waar iets gedronken kan geworden met een tapa erbij en waar vooral gezellig gepraat en af en toe gedanst wordt. Verder is er in hetzelfde lokaal een bibliotheek en een winkeltje met voeding en streekproducten, gemaakt door de bewoners.

Ik hoop dat ik hiermee een beetje een beeld heb kunnen scheppen van ons en onze leefwereld hier in Spanje.

LIEFDE – VREDE - HARMONIE